De eerste maand in Calamandrana...

Ik kan het haast niet geloven dat er al 1 maand voorbij is. Wat vliegt de tijd toch. Ook al heb ik vaak het idee dat de tijd hier tergend traag voorbij gaat.

De voorbije maand was vooral emotioneel, hectisch, jezelf 10x per dag tegenkomen, je grenzen verleggen of beseffen dat je er soms geen hebt, je best willen doen maar er vaak niet in slagen.

Als je me de vraag zou stellen of ik hier nu gelukkig ben en blij ben dat we deze stap hebben gezet kan ik hier helaas nog geen positief antwoord op geven. Elke keer Andreas me vraagt of ik me al beter voel barst ik in tranen uit. Ik zou hem zo graag willen zeggen dat ik mij beter voel, maar helaas is dat nog niet zo. Pas op, ik moet wel zeggen dat het al minder erg is als de eerste 2 weken waar ik echt elke dag moest huilen. Nu is dat met flarden…It comes and it goes.

Ik heb ook al echt goede dagen gehad, dagen dat mijn blik eindeloos verdwaalt in ons prachtig uitzicht, dat ik even tijd voor mezelf heb als de kindjes een dutje doen en ik de tijd kan nemen om wat te schrijven of zelf ook een dutje doen, dat ik nog enkele dingen op orde kan brengen hier thuis enzovoort. Die dagen zijn er zeker ook. Maar de dagen dat ik zou willen dat ik terug naar huis kon keren nemen hier nog steeds de bovenhand.

Soms vraag ik me af hoe het komt dat ik sommige mensen zo hard mis. Het is niet dat wij in België de vloer platliepen bij iedereen. Ik denk dat het vooral ook de gedachte is iemand dichtbij te hebben, de mogelijkheid te hebben in je auto te kunnen springen en ernaartoe te rijden. Nu moet ik het vooral stellen met only a phonecall away, of beter gezegd a flight away of an 11h drive away 😉

De kindjes doen het hier wel oh zo goed. Elke dag sta ik versteld van hoe snel zij zich aanpassen. Dat is gewoonweg ongelooflijk. Amilia heeft nog geen enkele keer gevraagd om terug naar huis te gaan, dit is voor haar haar thuis nu. Zolang wij er maar zijn maakt het voor haar helemaal niets uit waar ter wereld we zijn. Toch schoon hé a kids mind. We zouden er beter wat meer een voorbeeld aan nemen!
I’m working on it 😊

Ze bloeit wel elke keer open wanneer we bezoek krijgen. Pieter kwam op bezoek begin juli, speciaal voor mijn verjaardag. En wat was het kind blij om hem te zien. Alsook Emeric natuurlijk om zijn Peter te zien! We hebben er een fantastische 4-daagse van gemaakt. We hebben zalig kunnen chillen thuis aan het zwembad, zijn Nizza samen gaan verkennen, zijn een lekkere gelato gaan eten, zijn gaan uithalen in een local restaurant waar onze Duitse buren eigenaars van zijn, hebben enorm genoten van een dagje op een boot op Lago Maggiore, hebben voor het eerst een babysit genomen en zijn gaan uiteten met ons 3.

Een onvergetelijk weekend was het! We waren zo blij Pieter hier te mogen verwelkomen. Het deed ons beseffen hoe leuk het eigenlijk is om écht quality time door te brengen met vrienden. Eens meer dan enkel een paar uur samen zijn tijdens een etentje. We doen dat eigenlijk veel te weinig in België. We zouden veel vaker moeten zeggen wanneer we mensen thuis uitnodigen voor een gezellig dinerke, van blijf gewoon heel het weekend. Iets om in ons achterhoofd te houden 😊

Wat hier dus duidelijk wel is, is dat wanneer we onze vrienden of familie op bezoek krijgen, de tijd die we samen doorbrengen veel intenser is en veel meer betekenis heeft dan daarvoor. Dat koesteren we!

Ciao for now amici