6 maanden in Calamandrana

Dé blogpost waar ik naartoe heb geleefd. Het ultimatum van de 6 maanden is aangebroken.
15 juni 2020 begonnen we aan dit avontuur. Met een bang hartje begon ik samen met mijn gezin aan dit avontuur. Het afscheid was alles behalve vrolijk in België. Een afscheid zonder groot goodbye party, zonder knuffels, een afscheid waar ik mijn Papa achterliet in het ziekenhuis. Telkens als ik terug denk aan dat moment dat ik zijn ziekenhuiskamer uitstapte met beide tranen die over ons gezicht rolden, breekt mijn hart opnieuw. Maar als ik dan nu denk aan hoe hij weer veilig thuis is bij Mama en geniet van hun nieuwe woonst in de natuur krijg ik opnieuw een warm gevoel vanbinnen.
Want ik kan je verzekeren, iemand van wie je houdt zo achterlaten is kapotmakend. Ook al kan je zo weer terugkomen en ben je niet echt ver, je kan niet je auto inspringen en er een half uur later zijn.
Hoe dan ook. Dat is nu van de baan en elke keer ik mijn ouders kan zien via de videochat voel ik mijn hart overlopen van liefde.

Zoals jullie hebben kunnen volgen hier is het geen gemakkelijke start geweest. Je begint aan een avontuur waar je uiteraard zelf voor hebt gekozen, maar je begint in eerste instantie aan dat avontuur om een droom van je geliefde waar te kunnen maken. En dat heb ik ook gedaan met heel mijn hart en vol overtuiging. Dat het niet gemakkelijk ging worden die eerste weken/maanden wist ik wel, maar dat het ZO moeilijk ging worden had ik nooit gedacht.

Weet je, mensen denken steeds: Oh die verhuizen naar Italië, la vita meravigliosa, Delphine moet niet meer werken en kan elke dag haar hobby’s uitoefenen en voor de kindjes zorgen en genieten van het mooi weer en gaan hiken en noem maar op… Ja, dat is zo ja en ik dacht er in het begin misschien ook zo over. Maar hebben jullie ook ooit stilgestaan dat ongeacht waar wij ter wereld wonen ons leven gewoon verder gaat? Onze dagelijkse rush, shit en al wat daarbij komt wat we in België hadden ook hier verder leeft? Uiteraard ben ik minder opgejaagd en hoef ik mij niet te haasten omdat ik op mijn job moet tikken om 8.30u. Maar bon dat was niet anders in België hoor. Maar ik moet ook aan mijn kinderen sleuren ‘s morgens om ze op tijd klaar te krijgen hoor, en ik vloek ook nog steeds op die berg strijk, en wij hebben ook discussies in ons huishouden, enzovoort…

En ook, ik zorg 24/7 voor onze kinderen. Eten maken samen, spelletjes samen spelen, spelletjes uitvinden om de motoriek van Emeric te blijven stimuleren, uren knutselen, samen op Bumba dansen, 100’en boekjes lezen, buiten ravotten en sweeuwpoppen maken, leren babbelen, leren tekenen, uren tegen een schommel duwen, naar de speeltuin gaan, nieuwe vriendjes proberen te maken, samen Italiaans leren,…
Al dat om mijn zoon die bijna elke dag bij mij is en mijn dochter na school te entertainen en zo proberen de allerbeste Mama te zijn voor hen. Dat is ook een job op zich! Waarom wordt er in deze maatschappij enkel maar respect getoond voor mensen die elke dag naar hun werk rijden en van 9 tot 5 zichzelf uitsloven op kantoor? Thuisblijvende Mama’s werken ook hard. Eerlijk, ik ben aan het einde van de dag vaak vermoeider dan een half jaar geleden waar ik mijn kinderen ‘s morgens ging afzetten in de creche en ze ‘s avonds om 18u na mijn werkdag terug ging ophalen.
Kinderen laten je geen 5 minuten alleen, enfin die van mij toch niet 😊 No big deal opzich, maar ik schaam me niet om te zeggen dat ik aan het einde van de dag ook moe ben. Net zo moe als jij, die van je werk komt ‘s avonds en aan de avondrush begint. Het gevoel is hier niet anders. 

Luckily kan ik nu zeggen dat die moeilijke maanden achterwege zijn en dat we eindelijk ons evenwicht hebben gevonden. Het voelt net alsof ik ergens opgelucht ben dat die cap van de 6 maanden is aangebroken en ik eindelijk kan zeggen dat ik volledig voor Italië kies, om hier mijn toekomst op te bouwen, om hier mijn dromen waar te maken, om hier mijn kinderen te zien opgroeien.
Toen we besloten aan dit avontuur te beginnen hadden we als afspraak dat we het 6 maanden zouden geven. Als ik na een half jaar mezelf niet thuis zou voelen of mij niet gelukkig zou voelen, zouden we terugkeren. Ben ik dan nu 100% gelukkig? Gho, dat is niemand wel? Maar wel 90% 😉
Er zijn de laatste weken zoveel nieuwe projecten op ons pad gekomen waar ik echt met de volle goesting aan ga beginnen in 2021! Ik voel eindelijk dat ik mij volledig kan storten op iets buiten de kindjes. Begrijp me niet verkeerd, hoe vaak ik ook kan vloeken op de kinderen, des te vaker ben ik zo dankbaar en blij dat ik ze van zo dichtbij kan zien opgroeien. Maar ik ben ook nog steeds Delphine en niet enkel Mama, en die Delphine was ik precies even verloren. Maar nu is ze terug en dat voelt zo goed!

2021 wordt ons jaar ik voel het. Tipje van de sluier… Mijn groententuin neemt vorm, ik kan eindelijk mijn ingrediënten zelf kweken die ik in mijn recepten wil gebruiken, onze guesthouse wordt hopelijk tegen de zomer een B&B, we leggen samen een wijngaard aan (!!), ik brainstorm verder over een mogelijke pop-up met eleven30, ik werk verder aan mijn onderleggers en mogelijks andere deco ideetjes, en nog meer… 😊

Oh my als ik dat zo allemaal neerpen krijg ik overal kriebels!! Zo’n spannende tijden. Het zal hard werken zijn, maar ooh zo zalig!!
Wel spannend want niemand wist hier al van. Ik ben ervan overtuigd dat onze vrienden in België niet kunnen wachten om onze Barbera te proeven binnen enkele jaren 😉

Leuke vooruitzichten dus! En vooral ook zo leuk dat dit bijna allemaal dingen zijn die we samen als gezin kunnen doen. De wijngaard aanleggen met Andreas, binnen een paar jaar samen de druiven plukken met de kindjes, samen proeven, samen verbeteren, ... 
Ik ben blij dat alles in zijn plooi valt. Net of dit allemaal in onze schoot werd geworpen tegen het ultimatum van 6 maanden! Ik ben vrij bijgelovig, merk je het? Haha  

Hoe dan ook, DE hamvraag. Blijven jullie in Italië? SI SI SI!!!!

Ah ja, ik heb het nog niet officieel tegen Andreas gezegd. Oeps. Bij deze schat, we blijven hé 😊

Ciao for now amici & looking forward to a lot more new adventures in 2021!