Maand 4 hier

Ondertussen is maand 4 hier al aangebroken in Calamandrana. De voorbije weken waren weken van veel lekkers koken, van Emeric zijn debuut in de crèche, van veel playdates met Amilia haar beste vriendinnetje Ida, van ons eerste etentje hier thuis met Marianne en Thor dat eindigde in een lege fles limoncello (helloooo hangover the next day), van gezellige datenights waar we nu weeral lang op zullen mogen wachten (danku Corona), van een onvergetelijk weekend met onze Framily, van zalige lange calls met onze buren van in België, van het verwelkomen van ons nieuw familielid Blue Berlioz Bodart,…

Maar ook een maand waar de discussies terug bovenkomen over hoe ik ons leven hier verder zie, van onzekerheden, van tranen die bij het minst opkomen zelfs als ik bijvoorbeeld mijn broodpudding heb doen mislukken of als Emeric overschakelt van soja groeimelk naar gewone groeimelk omdat ze dat hier niet verkopen in de Italiaanse supermarkten…

Elke dag blijft een zoektocht naar mezelf, een vraagteken naar de toekomst. Waar het de voorbije weken zoveel beter ging en ik me zoveel meer op mijn gemak voelde, daar de grootste onzekerheden terug de bovenhand nemen.
Ik voel me ondertussen écht wel thuis en vind dat ons huis er eindelijk echt gezellig uitziet. Maar toch overspoelt dat gevoel van verdriet mij weer sinds enkele dagen. Iets in me dat heel de tijd zegt “ik wil naar huis”. Dit is thuis zegt Andreas dan altijd… Hij heeft gelijk.

Ik wil gewoon naar mijn ouders en familie kunnen rijden, een glas wijn kunnen gaan drinken met een vriendin, op babybezoek kunnen bij al mijn besties die ondertussen nog eens mama zijn geworden, Geerte en Nick kunnen horen stommelen in de keuken of de kinderen van de trap horen donderen, verjaardags treats kunnen geven aan mijn vrienden, … en nog zoveel meer.

Ik mis ook zo mijn routine. Elke dag opstaan, Amilia die naar school fietst, Emeric die met open armen wordt ontvangen in de cèche, ik die aan mijn werkdag kan beginnen. Ik zeg niet dat ik nu geen routine heb maar gewoon iets om handen hebben anders dan mijn huishouden of koken of voor de kinderen zorgen. Iets dat mij intellectueel uitdaagt of iets anders waar ik mijn hart en ziel kan insteken. Al is het dat ik hier morgen een boerderij begin of groenten ga kweken of wijn ga maken. Anything.

Onze vrienden die hier dit weekend waren en die hier ondertussen ook 2-3 jaar wonen hadden wel een punt. Er wordt precies in deze maatschappij van jou verwacht dat je iets doet. Dat je een 9 to 5 job hebt, hoe beter de job hoe beter ze je gaan waarderen en aankijken, enzovoort. En eigenlijk moet er hier helemaal niets. Je bent aan een avontuur begonnen, je hebt je droom waargemaakt en begint hier nu aan een nieuw leven. En al is dat leven nu voor even “niets doen” dan is dat maar zo. Let it happen, embrace it, let it flow… En gelijk hebben ze eigenlijk hé. SO WHAT als ik nu even niets doe en gewoon de rust omarm en op zoek ga naar iets dat ik écht graag doe! Maar een punt inzien en dat punt nog accepteren is een ander paar mouwen. Let’s work on that 😊

Bon ik ga nu mijn zoontje in bed steken en wat Netflixen, of misschien toch maar die keuken opruimen ;-) We'll see. Tot zeer snel! 

Ciao for now amici