3 maanden in Calamandrana

Ondertussen al meer dan 3 maanden in Calamandrana…
Hoe gaat het, wat is er veranderd, wat er zit aan te komen…

Het gaat eigenlijk heel goed de laatste weken. Ik voel me goed, de kinderen doen het super goed. Amilia doet het zo goed op school. In het begin ging ik ze om 12u halen omdat ze toch wel een heel moeilijke start heeft gehad. Nadien ben ik ze om 14u gaan halen zodat ze ‘s middags nog kon eten op school. Deze week ben ik met 15u gestart om dan volgende week hopelijk te eindigen op 16u wat het initieel plan was.

Ik ben zo trots en fier op haar. Het moet gezegd worden, zo een klein meisje van 4 van school veranderen en in een locale Italiaanse school zetten waar ze absoluut nog niet de taal beheerst is alles behalve gemakkelijk. We hadden het zwaar onderschat. Ze is altijd zo een dapper meisje geweest, nooit geen traan gelaten in België. Zelfs niet toen ze 2,5 was en ze voor de allereerste keer dat instapklasje binnenstapte. En we hadden er alle goede hoop in die eerste dag in Italië ook. Ze stapte de school binnen alsof ze nooit anders had gekend. Daar stonden we vol verbazing en fierheid te kijken naar ons poupette. Maar dan kwam die 3de dag, een helse dag. Vanaf dan was het elke ochtend moord en brand. Ze moesten ze van mijn been sleuren en ik hoorde ze nog tot ver buiten op de parking brullen. Mijn hart brak in 1000 stukken en ik kon uiteraard zelf mijn tranen ook niet meer bedwingen. Wat doen we dat klein mensje toch aan? Ik wou dat ik ze terug die comfort en zekerheid kon geven die ze in haar schooltje in België had. Dat ik weer haar beste vriendinnetje Manon kon tevoorschijn toveren… Dat ik al haar tranen en verdriet kon overnemen en weer een glimlach op haar gezicht kon toveren. Was het maar zo simple allemaal…

Gelukkig ging het na 2 weken al veel beter en waren alle tranen ‘s morgens verdwenen. Ze leerde er haar nieuwe BFF Ida kennen en huppelt nu elke ochtend met een big smile de klas binnen. Uiteraard moeten we wel elke ochtend wachten op Ida buiten want zonder haar is er geen haar op haar hoofd dat eraan denkt naar school te gaan 😊 But hey, it works right?

Het feit dat zij nu gelukkig naar school gaat elke ochtend maakt mij ook rustiger en gelukkiger. Overdag heb ik nog steeds Emeric bij mij elke dag maar de dagen zijn rustiger en aangezien hij nog dutjes doet overdag heb ik ook tijd om eens iets voor mezelf te doen. Ok het blijft beperkt tot dingen binnenshuis want ik kan natuurlijk niet echt weg, maar het is een fijn begin dat me veel deugd doet.
Deze week hoorde ik dat Emeric dan toch vanaf volgende week 2 dagen in de week naar school zou mogen gaan. Ze hebben er een soort van instapklasje met kindjes startende vanaf 2 jaar maar er zouden er ook binnenkort kleinere komen van dezelfde leeftijd als hem (18 maanden).
Ook al heb ik hier steeds zelf naar gevraagd om hem 2 dagen in de week naar de opvang te kunnen doen krijg ik nu zoveel twijfels. Hij is sinds maart 24/7 bij mij geweest en hij is zo aanhankelijk geworden dat ik nu al hartzeer krijg als ik er nog maar aan denk hem te moeten afgeven… Langs de andere kant weet ik dat het hem zoveel deugd zal doen om onder de kindjes te komen en mij eveneens veel deugd zal doen om eens iets 100% alleen voor mezelf te kunnen doen. Iets om over na te denken de volgende dagen… Meningen zijn ook steeds welkom 😊

De herfst is hier ook officieel van start gegaan deze week en het feit dat we de zomer hebben afgesloten maakt me ook een beetje bang en onzeker. De voorbije maanden hebben we hier uitsluitend buiten geleefd, gingen we standard na elke schooldag een gelato eten in Nizza, gingen we veel naar de speeltuin, aperollekes drinken op een terrasje en noem maar op. Dit alles zal er nu heel anders uitzien en zal opnieuw een nieuwe ontdekking worden voor ons hier in Calamandrana. Hoe gaat de winter eruitzien? Hoe gaan we die koude maanden ervaren? Hoe leven de mensen tijdens de wintermaanden hier in Italië? Hoe gaan de kinderen het ervaren om van 24/7 buiten te zijn opens alleen maar binnen te zijn? Gaat mijn Aperol nog even goed smaken als in de zomer?! 😉 Haha veel vragen waar we nog geen antwoord op hebben. En iedereeen die me kent weet dat ik een controle freak ben en graag weet hoe de vork in de steel zit en dit voor mij dus een stukje loslaten is, what I don’t like doing.
Maar bon loslaten is iets dat ik ga moeten leren omarmen.

We hebben alvast wel zeer leuke vooruitzichten voor de komende maanden weer. Er komen opnieuw veel vrienden ons bezoeken. Elke maand hebben we wel iemand die naar hier komt. Laten we hopen dat de reisadviezen blijven zoals ze zijn end at we iedereen nog gaan mogen verwelkomen. We kijken er telkens zo naar uit als er vrienden komen. Hen een stukje van ons leven hier in Piemonte laten proeven, met hen nieuwe leuke restaurants ontdekken, samen door de mooie straten van Nizza Monferrato slenteren, samen de Ofyr aansteken buiten en genieten van het uitzicht met een lekker glas wijn, opnieuw kunnen koken voor mijn gasten, samen wijnhuizen ontdekken en nog zoveel meer.

Iedere aankomst van vrienden makes our day maar ieder afscheid is ook eens zo moeilijk. We zien ze graag komen maar niet meer gaan 😊 Dusss friends, kom ons maar lekker veel bezoeken!

Ciao for now amici