Antwerpen, our hometown...

De laatste twee weken van augustus zouden we onze jaarlijkse verlof inplannen. Een jaarlijks verlof die er dit jaar net iets anders zou uitzien als de voorbije jaren.

Waar we de voorbije jaren vanuit België naar Italië op vakantie gingen, was het nu net het omgekeerde. We vertrokken van onze nieuwe thuis, Italië, naar België. Het is eens iets anders 😊 Maar wel iets waar ik oh zo naar heb uitgekeken!

Een weekje aan de Belgische kust omringd door vrienden en familie gevolgd door een week bij onze ouders.

Die eerste week in Knokke was hemels. Het weer was goed, er waren veel vrienden en familie van ons aan zee en mijn ouders besloten ook enkele dagen bij ons te komen logeren.
Veel quality time dus met iedereen die we de voorbije maanden hebben moeten missen. Het deed deugd, veel deugd om allemaal weer samen te zijn. Maar het was ook vermoeiend, oh zo vermoeiend. Je wil uiteraard zoveel mogelijk mensen zien en zij willen jou ook zien wat een overvloed aan berichten met zich meebrengt en getrek aan je mouwen vanuit alle hoeken.
Much appreciated en heel lief, maar zo vermoeiend…

We hebben ons best gedaan om een paar vrienden en onze families de nodige aandacht te kunnen geven, maar dit gaan we toch anders moeten aanpakken de volgende keer we naar België komen. Een aanpak die misschien iets meer rust voor ons kan brengen.

Dit terzijde hebben we wel enorm genoten van die 14 dagen terug in ons België landje.
Amilia verjaart midden september en het zou het eerste jaar zijn dat ze geen feestje krijgt met de familie. We besloten haar verjaardag dus een paar weken te vervroegen en gaven haar een onvergetelijk feestje op het strand van Bar D’O in Knokke. Familie, peter en meter, neven en nichtjes, … Een hartverwarmende bijeenkomst was het! En wat heeft het kind genoten. Ze was in de 7de hemel. En daar doen we het toch voor right?! Amilia blij, mama en papa blij!

Na een zalige week aan zee gingen we eerst een paar dagen bij de mama van Andreas slapen en nadien een paar dagen bij mijn ouders. Ik moet eerlijk toegeven dat dit meer stress met zich meebracht dan een vakantiegevoel. Hoe welkom je ook ergens bent, als je bij iemand logeert of het nu je ouders zijn of vrienden, je voelt je nooit 100% op je gemak. En zeker niet met kinderen erbij. Je wil niet in de weg lopen, je wil je eigen ding nog kunnen doen maar voelt toch dat je “verantwoording” moet afleggen, je bent bang niet voldoende aandacht te kunnen geven aan je ouders als je eens een keer naar vrienden wil gaan, … enzovoort. Dingen die ik me misschien teveel aantrek en die ik misschien moet loslaten?

We’ll see hoe de volgende visite verloopt…

Buiten die kleine kronkeltjes in mijn hoofd dan, waren het fijne intense momenten samen. We genoten van lekker good old school momma food, apero avonden die eindigden in gezellige zatte nachten, tot een kot in de nacht UNO spelen en mama opnieuw en opnieuw en opnieuw de spelregels proberen uit te leggen 😉 , veel gelach en soms gehuil om tot het besef te komen dat ik toch wel heel fel een mama’s kindje ben en ik mijn ouderlijk huis nog steeds heel erg mis…

Merci aan onze ouders voor het warm ontvangst!

Ciao for now amici